Vanuit het project 2007 ’De Lijn is van iedereen’ organiseert Lijnrecht tegen Racisme activiteiten met de jongeren van ’Samen op straat’

Een eerste activiteit als startmoment van dit project zal plaatsvinden op

Zondag 18 februari 2007.

Van 15.00 u. tot 16.00 u.
hebben we in de ANTWERP BOWLINGZAAL, Vorstermanstraat 8 te Antwerpen (Zuid)
4 banen gereserveerd om samen , chauffeurs en de jongeren een partijtje bowling te spelen.

Deze eerste bijeenkomst moet het startschot zijn om in de loop van het jaar nog andere activiteiten samen te organiseren.

Degenen die zondag 18 februari wensen deel te nemen, laten dit zo snel mogelijk weten aan de contactpersoon van Lijnrecht tegen racisme uit hun stelplaats.

• DIRK BONTE – 0472/84 13 93

Dienstnummer 3575 – kasnummer 19 ( garage )

• MARK VAN DEN BERGH – 0495/27 34 94

Dienstnummer 15668 – kasnummer 227 ( PAL )

• HERMAN VAN PUYMBROECK – 0498/40 76 24

Dienstnummer 2660 – kasnummer 270 ( Hoboken )

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

INSCHRIJVINGSSTROOK

NAAM : ………………………………………………Dienstnummer : ………………….

LOODS : …………………… Kasnummer : …………

O WENST DEEL TE NEMEN AAN BOVENVERMELDE ACTIVITEIT

O KAN NIET AANWEZIG ZIJN MAAR WIL OP DE HOOGTE BLIJVEN VOOR ANDERE ACTIVITEITEN.

Samen op de werkvloer

Met haar trefdag van zaterdag 16 december sloot Lijnrecht tegen Racisme haar werking rond de diversiteit op de werkvloer af met een hoogstaand cultureel programma. Meteen nam het de start van een nieuw project. Direct contact tussen chauffeurs en jongeren moet de sfeer op en rond het openbaar vervoer verbeteren.

Nieuwe duo’s

Lijnrecht tegen Racisme is al een tijdje actief binnen de vervoersmaatschappij De Lijn in de Antwerpse regio. Op een aangepaste manier sensibiliseert het de werknemers van De Lijn voor een betere verstandhouding tussen mensen van verschillende origine en cultuur.

Tijdens het muzikaal avondprogramma kon het publiek genieten van optredens waar chauffeurs of hun echtgenoten bij betrokken waren. Via het project “Nieuwe duo’s op de werkvloer”, gesteund door de Koning Boudewijnstichting, ontdekten chauffeurs dat niet alleen collega’s, maar ook hun echtgenoten maar sinds kort in ons land wonen. Elk met zijn of haar achtergrond, geschiedenis en belevenissen.

Zo had trambestuurster Annemie Brusten enkele ontmoetingen met Renate, de echtgenote van een collega. Het inspireerde haar voor het prachtig lied Vluchtballade.

Ontmoetingen

In 2007 werkt Lijnrecht tegen Racisme aan de sfeer op het openbaar vervoer. Ontmoetingen met jongeren van Antwerpen-Noord en van Hoboken-Kiel moeten het wederzijds begrip verhogen. Daarbij denken ze aan zaalvoetbal, muziek, rap, standup comedian, kookgroepen, film, uitstappen en bezoeken. Ze kunnen daarvoor rekenen op de samenwerking met Samen op Straat van Samenlevingsopbouw Antwerpen stad, en opnieuw de steun van de Koning Boudewijnstichting.

zie ook:

http://www.indymedia.be/en/node/6288 By Legasse 18/12/2006 (20:19)

Uitleg over het Project ‘Nieuwe duo’s op de werkvloer’ Info over het het Project

Prikbord met het levensverhaal van 3 koppels die meewerkten aan dit project.

Deze mannen zorgden onder meer voor de lekkere muntthee.

Lijnrecht tegen Racisme coördinator Herman Van Puymbroeck

Eddy Meas van Objectief

Het solidariteitskoor Resolut uit Melsele bracht wereldmuziek van de bovenste plank.

Trambestuurster Annemie Brusten brengt haar zelf geschreven en gecomponeerd lied Vluchtballade.

Ze zorgde ook voor het neerpennen van de levensverhalen van de 3 koppels die meewerkten aan dit project.

De Nigeriaanse groep Igbo cultural dance bracht de aanwezigen in een Afrikaanse sfeer met hun traditionele dans en muziek.

Igbo Cultural Dance, Nigeriaans koor met zangeres Chidimma Okere.

meer info:
Objectief
Lijnrecht Tegen Racisme
Foto's
Legasse

Beste collega?s
De gebeurtenissen op de lijn 23 hebben ons allen diep getroffen en hebben heel wat reacties uitgelokt.
We denken dat bijgaande informatie uit Humo van 18 juli ll. kan bijdragen aan het debat over deze gebeurtenis binnen de werknemersgroep.
Daarom vonden we het nuttig dit artikel zo ruim mogelijk te verspreiden. We zijn de auteur van het artikel dan ook dankbaar dat hij ons de toestemming gaf om dit artikel onder de werknemers te verspreiden.
Uw reacties zijn zoals steeds bijzonder welkom.
Lijnrecht tegen Racisme

De dood van Guido Demoor: wat er echt gebeurde op bus 23

De reconstructie
Premier Verhofstadt kondigde een herziening van de wet-Lejeune aan. Burgemeester Janssens noemde de feiten 'afschuwelijk en absoluut ontoelaatbaar'. Kardinaal Danneels loofde 'de moedige daad die de man stelde toen zes jongeren amok maakten op de bus'. Maar wat gebeurde er die zaterdagmiddag Ècht op bus 23? Blijft u vooral rustig zitten.

De avond tevoren heeft Frankrijk Togo verslagen met 2-0.
Dat is aanvankelijk het onderwerp van gesprek als Redouan Seddiki (18) en zijn 16-jarige vrienden Khalid, Abdel en Abakouy de middag van de 24ste juni voor de Karel De Grote Hogeschool in Borgerhout op de bus staan te wachten. De jongens wonen allevier in de buurt.
Net voor de bus eraan komt, krijgen de tieners het gezelschap van twee vrienden: Mohamed A. (22) en Abdeslam T. (20). Abdeslam is de oom van Mohamed, al is hij twee jaar jonger. Mohamed is een Marokkaanse Spanjaard die enkele maanden bij de Antwerpse tak van zijn familie heeft doorgebracht. Volgende week gaat hij terug naar Spanje, maar eerst wil hij nog wat kleren kopen. Dat is ook wat de vijf anderen willen gaan doen: wat rondlopen en shoppen in het stadscentrum. Ze hebben daags tevoren hun laatste examens afgelegd.

De slappe lach
Tussen het Stuivenbergziekenhuis, waar Guido Demoor (54) opstapt, en het Astridplein liggen vier haltes. Het is een rit van iets meer dan een kilometer, die normaal niet langer duurt dan 7 minuten.
De bus zit goed vol. De meeste zitplaatsen zijn ingenomen, enkele mensen staan recht. Abdel, Abakouy, Mohamed en Abdeslam zijn op de achterbank gaan zitten, Redouan zit twee rijen voor hen rechts, Khalid nog een rij daarvoor. Hij zit op gelijke hoogte met Guido Demoor, die aan de overkant links is gaan zitten.
De zes jongens maken lawaai. Te veel lawaai, vindt Demoor. Hij is op weg naar het Centraal Station, waar hij als treinbestuurder een collega zal aflossen aan boord van de Thalys. Hij staat op en roept de jongeren toe: 'Kan dat niet wat stiller?'
Wat nu volgt, is de grootste gemene deler uit het gerechtelijke dossier zoals dat er bij het ter perse gaan van deze Humo voorstond. Niet alles is tot op de seconde helder. De meeste getuigen moeten tegenover de politie erkennen dat ze eigenlijk weinig of niets hebben gemerkt van wat aan 'de moord' - want dat leek het aanvankelijk te zijn - vooraf is gegaan. Zij die wel wat hebben gezien, bevestigen in grote lijnen de versies van de jongeren.
Bus 23 rijdt de Kerkstraat in. EÈn van de zestienjarigen ? Abdel, zo wordt aangenomen ? heeft zich geÎxcuseerd tegenover de boze mijnheer voor hem, maar blijkbaar niet op een manier die in diens oren geloofwaardig klinkt. Demoor kijkt geÎrgerd voor zich uit. De jongens tateren verder, eerst op gedempte toon, gaandeweg weer luider. 'We hadden allemaal de slappe lach,' legt ÈÈn van hen achteraf uit. 'Ik weet al niet meer waarom.'
Guido Demoor draait zich om en wendt zich tot Redouan, de jongen die schuin achter hem zit. Hij is, vindt hij, de luidruchtigste. Hij heft een wijsvinger, wijst in zijn richting en zegt: 'Het moet stoppen. Nu.'
De meeste passagiers kijken voor zich uit. Ze negeren zowel de jongeren als Demoor. EÈn van de jongens begint dierengeluiden voort te brengen. I-a, i-a. De meeste anderen doen mee.
´ Dat was kinderachtig. We hadden dat niet mogen doen, maar die man reageerde ook zo extreem.ª
De bus rijdt nu de Carnotstraat in. Guido Demoor staat recht. Het gebalk moet stoppen, en wel meteen. Hij zwaait opnieuw met z'n wijsvinger naar Redouan, houdt 'm een paar centimeter voor diens neus en roept: 'Het is ook altijd hetzelfde met jullie, Marokkanen!'
Redouan grijpt de vinger vast en duwt die van zich weg.
Zweetdruppels parelen op het voorhoofd van Demoor. Hij begint sneller te ademen. Hij grijpt Redouan bij de keel. De jongen is 1,60 meter groot, Demoor torent een eind boven hem uit. Hij duwt het hoofd van Redouan tegen het raampje van de bus en roept iets dat door sommige getuigen wordt begrepen als: 'Nu z·lde wel zwijgen!'
Redouan zwaait met zijn armen, probeert de man van zich weg te duwen, maar krijgt geen beweging in de twee handen die zijn keel omklemmen. Volgens zijn vrienden loopt hij rood aan en verkeert hij in ademnood.
Een 14-jarig meisje dat ook op de bus zit, schrijft achteraf een gedicht dat zal worden voorgelezen tijdens de uitvaartplechtigheid voor Guido Demoor: 'Lieve mijnheer, ik heb het gezien, ik heb u gezien, ik heb u zien staan, uw armen omhoog, in het midden van de bus, u sloeg niet. Ik zie u staan, u vraagt een beetje stilte, dapper, rechtop in het midden van de bus, met open armen staat u daar. U sloeg niet. Ik heb hen zien slaan.'
Het meisje is ondervraagd door de politie. Nee, ze heeft Guido Demoor niet zien slaan. Wat ze wel heeft gezien, geeft ze toe, is dat Demoor als eerste die ene jongen bij de keel heeft gegrepen.

Trap op de borst
Het hele incident, zo leerde de reconstructie, duurt hooguit enkele seconden.
Redouan Seddiki sist 'help'. Demoor lost zijn greep niet, of toch niet meteen.
Khalid, die voor Redouan zit, staat op en geeft de man een vuistslag op zijn kin. Demoor lost nog altijd niet. Khalid deelt nog een mep uit, iets harder. Nu lost Demoor wel. Hij verliest zijn evenwicht.
(tijdens een verhoor) ´ Hij was mijn vriend aan het wurgen. Ik moest toch ÌÈts doen?ª
EÈn van de jongeren achterin duwt op de alarmknop. De bus stopt, de deuren zwiepen open. Khalid rent als eerste naar buiten, zijn vrienden volgen. Redouan klautert over de gevallen Demoor heen en geeft hem nog een trap op de borst.
Gesteld dat dit een bewuste daad van bruut en zinloos geweld is, gepleegd door een groepje van zes, mag de reactie van ÈÈn van hen op z'n minst merkwaardig worden genoemd. Abakouy blijft gewoon zitten. Niemand lijkt op hem te letten.
(zijn advocaat) ´ Hij zei me dat hij geen reden zag om uit de bus weg te lopen. Het was een kleine schermutseling waar hij zelf niks mee te maken had. Pas bij de volgende halte, het Astridplein, is mijn cliÎnt uitgestapt - daar zijn bijna alle getuigen het over eens.ª
<HUMO> Volgens het parket en de kranten, op maandag, had uw cliÎnt zich mee schuldig gemaakt aan zinloze agressie, aan doodslag zelfs, en was hij samen met de rest van het moordcommando op de vlucht geslagen.
´ Het klopt dat hij zich niet spontaan is gaan aangeven bij de politie. Maar waarom zou hij? Hij had er niets mee te maken. Het is pas achteraf tot hem doorgedrongen dat het incident dat opeens volop in de spotlights stond, zich voor zijn neus had afgespeeld. Geen van de jongeren had enig besef dat die man op de bus overleden was.ª
Volgens de eerste berichten, mede gevoed door het Antwerpse parket, waren de jongeren op de bus onderling 'amok aan het maken' en was Demoor tussenbeide gekomen om 'de gemoederen te bedaren'. Na drie weken onderzoek schiet van die veronderstelling niks meer over. De jongeren maakten geen amok, ze maakten plezier. De reconstructie bevestigde over de hele lijn dat Demoor als eerste geweld heeft gebruikt.

Fight or flight
Wanneer de vijf jongeren iets voor halfvier door de Carnotstraat lopen, leeft Guido Demoor nog. Hij is inmiddels rechtgekrabbeld, maar hij staat te trillen op zijn benen en transpireert hevig. Enkele passagiers wenken chauffeur Marc Standaert. Die brengt de bus tot stilstand aan de voorlopige halte aan het Astridplein, loopt naar achteren en ziet hoe Demoor neerzijgt op een buszetel. Hij en de andere passagiers staren in twee levensloze ogen.
De jongeren kunnen niet geweten hebben dat hun belager het bewustzijn heeft verloren. Ook Abakouy niet: die is aan het Astridplein meteen afgestapt, maar op dat moment stond Demoor nog overeind, zich door zijn gepuf heen beklagend over 'die Marokkanen'.
Volgens het autopsieverslag van wetsdokter Werner Jacobs vertoonde het lichaam van Guido Demoor nauwelijks sporen van fysiek geweld. Er worden twee ecchymosen opgemerkt ? vakjargon voor blauwe plekken: ÈÈn onderaan de kin en ÈÈn net onder de lip. Verder maakt Jacobs melding van 'een gescheurde vingernagel aan de pink'. Van de door Redouan toegebrachte trap in de borststreek is geen enkel spoor of letsel terug te vinden.
Guido Demoor is overleden na een hersenvliesbloeding. Die is, volgens het autopsierapport, het gevolg van het fight or flight-syndroom. Dat is een natuurlijke reflex die de mens in staat van angst of opwinding door een opstoot van adrenaline bijzondere krachten geeft. In het geval van Demoor ging die reflex gepaard met een plotse stijging van de bloeddruk. Het is het soort situatie dat we vooral kennen van diepzeeduikers die in paniek raken.
Het autopsierapport laat er geen twijfel over bestaan: er is geen enkel verband tussen de door de jongeren toegebrachte slagen en de dood van Guido Demoor. Of, zoals ÈÈn van de advocaten van de zes opmerkt: 'De kans is nihil dat iemand hier zal worden veroordeeld voor zelfs maar onvrijwillige doodslag. Om de doodeenvoudige reden dat Demoor zichzelf in een situatie heeft gebracht die hem, helaas, fataal is geworden. Hebben we het alleen over fysieke letsels, dan zou je bijna kunnen stellen dat Redouan Seddiki zwaarder is toegetakeld dan de man die overleden is. Die jongen had wÈl pijn aan zijn nek.'
De onderzoeksrechter beoordeelde het rapport-Jacobs weliswaar als overtuigend, maar wilde graag zekerheid. Er werd een college van experts aan het werk gezet om het hele postmortemonderzoek nog eens over te doen. Het college bestond uit Jacobs zelf, een neuroloog en een urgentiearts. In een eerste tussentijds rapport, dat vorige week donderdag werd overgemaakt aan de onderzoeksrechter, worden de conclusies van Jacobs over de hele lijn bekrachtigd. Hersenvliesbloeding.
Het lÈÈk eerst allemaal ook zo vanzelfsprekend. Een man valt dood op een bus, seconden na een schermutseling met enkele jonge allochtonen, die vervolgens op de vlucht slaan. Dat is wat getuigen zagen gebeuren. Dat is ook wat ze aan het parket vertelden. Een parket dat, al na enkele dagen, stilletjes de kwalificatie 'doodslag' omzette in het minder zwaar wegende 'opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg'. Maar zelfs die aanklacht is nu al niet meer realistisch.

Het fotoboek
Hadden ze naar Osama bin Laden gezocht, dan was de machtsontplooiing van de Antwerpse politie op maandagavond 26 juni wellicht niet veel minder indrukwekkend geweest. Gewapende agenten trekken met helmen en kogelvrije vesten enkele grauwe huizen in de Veldstraat, de Pothoekstraat en Nikkelstraat binnen.
De moeder van Khalid zegt dat tijdens de raid in haar woning deuren werden ingebeukt en kasten vernield. Een vijf maanden oude baby zou brutaal uit zijn wiegje zijn gehaald. De vader van Abdel zegt dat hij tijdens de huiszoeking klappen heeft gekregen.
De politie laat de pers optekenen dat ze de daders op het spoor is gekomen dankzij het beruchte 'fotoboek', een catalogus met honderden fotootjes van ooit opgepakte jonge criminelen. Een knap staaltje speurwerk, kortom. Waarvoor ook meteen welgemeende felicitaties kwamen van premier Guy Verhofstadt, die niet alleen aankondigt de wet-Lejeune te zullen verstrengen, maar de natie ook kan garanderen dat 'de daders streng zullen worden gestraft'.
(advocaat Mohamed A.) ´ Ik ben benieuwd. Mijn cliÎnt zat op een bus en heeft niks gedaan, behalve weglopen toen er kabaal ontstond. Ziet u ergens een misdrijf? Ik niet.ª
<HUMO> U gaat voor een vrijspraak?
´ Wat wilt u dat ik zeg? Deze zaak is buiten alle proporties opgeblazen. Toen mijn cliÎnt na een paar dagen besefte dat de zaak waar de media het over hadden, hetzelfde was als het incident waar hij getuige van was geweest, is hij zelf naar de politie gestapt.ª
<HUMO> Hij is zelf naar de politie gegaan?
´ Zo waar als ik hier zit.
ª Ik snap niet waar ze het allemaal halen: doorgedreven speurwerk, albums met foto's van bekende criminelen... Mijn cliÎnt is een Spanjaard: hoe kan zijn foto dan in zo'n album terechtkomen? Hij is nog nooit in aanraking gekomen met het gerecht - niet hier, niet in Spanje.ª
Het doorgedreven speurwerk kwam hierop neer dat Mohamed - en na hem nog een andere jongere - zich op maandagmiddag aanbood bij de politie en uitlegde wie de vier anderen waren. Pas toen kwam de antiterreureenheid in actie.

'Ze lijken zo op elkaar'
Op 4 juli, na tien dagen voorarrest, laat de raadkamer Mohamed A. en Abdeslam T. gaan. Het Antwerpse parket tekent niet eens beroep aan. Abdeslam T. is voor 66 procent verstandelijk gehandicapt. Hij beseft amper wat hem is overkomen.
Abakouy wordt op vrijdag 7 juli, na bijna twee weken voorarrest, vrijgelaten uit de gesloten instelling van Everberg. Speciaal voor hem belegt de jeugdrechter (die in eerste instantie beslist had dat hij een volle maand lang moest worden opgesloten) een bijzondere zitting, zodat de jongen nog voor het weekend terug naar huis kan.
Op 10 juli laat de jeugdrechter ook Abdel gaan. De onderzoeksrechter moet erkennen dat die ene getuige die hem voor Khalid aanzag, zich had vergist ('ze lijken ook allemaal op elkaar').
Redouan heeft bekend Demoor te hebben geschopt - 'maar niet hard'. Khalid heeft bekend dat hij twee meppen heeft toegebracht. De ÈÈn zit in een gesloten instelling, de ander in de gevangenis, maar wellicht ook niet meer voor lang.
In enkele interviews legde buschauffeur Marc Standaert uit dat hij de jongelui achteraan had zien instappen en dat ze geen ticketje hadden gekocht: 'Het waren ook nog eens zwartrijders.' Ook dat beeld lijkt lichtelijk vertekend te zijn: Redouan, Khalid, Abdel en Abakouy schermden tijdens hun ondervragingen met hun schoolabonnementen op De Lijn. De twee anderen, Abdeslam en Mohamed, reden wel zwart.
´ Op dat punt pleit mijn cliÎnt schuldig.ª

Dreigbrieven
In de dagen na het dodelijke incident op bus 23 had ex-wereldkampioene thaiboksen Daniella Somers wat uit te leggen. Abdel is al jaren lid van haar boksclub The Bulldogs. GeÔnterpelleerd door Gazet van Antwerpen typeerde Somers hem als een watje: 'Als we duo's vormden en er was een man te veel, die dan alleen moest trainen met de bokszak, was hij daar gewoonlijk kandidaat voor.' Somers moest ook rekenschap afleggen in De Standaard. Ze zei diep teleurgesteld te zijn in haar leerling: 'Zelfs wanneer hij niet geslagen heeft... hij is blijkbaar toch ook niet tussenbeide gekomen.'
Sinds 1 september is de wet heel strikt. Namen of foto's van bij rechtszaken betrokken minderjarigen mogen niet meer in de krant. Dat was dan buiten Bart Debie gerekend. De gewezen Antwerpse politiecommissaris en 'veiligheidsadviseur' van het Vlaams Belang, die straks zelf voor de rechter moet verschijnen wegens een reeks racistische gewelddelicten, zwierde de volledige naam van Abdel op zijn website. Hij zette er ook een wazig fotootje bij en een tekstje: 'Over Abdel (...) valt nog wel iets te zeggen. Wie een beetje zoekt, ontdekt dat Abdel (...) een getalenteerd thaibokser is in de club van wereldkampioen Daniella Somers. Somers - CD&V-kandidaat in Brecht bij de komende verkiezingen - zit duidelijk verveeld met deze zaak.'
Abdel was de tweede jongen die zich op maandag 26 juni spontaan aanbood bij de politie. Eerder die dag had hij zich in het Sint-Vincentiusziekenhuis laten verzorgen voor maagklachten. Hij had twee dagen lang op radio en televisie horen melden dat de politie op zoek was naar een zeskoppig moordcommando. 'Ik ben niet eerder gekomen,' zei Abdel, 'omdat ik gewoon ziek was van de schrik.'
(advocaat Abdel) ´ Ik ben kort na de arrestatie van mijn cliÎnt op het VRT-journaal gaan uitleggen dat hij met die hele zaak niks te maken heeft. Hij zat toevallig met zijn vrienden op die bus en heeft niks gedaan.
ª Een dag nadat ik op tv verschenen was, zat er zo'n kras op mijn auto. Iemand die toevallig met een sleutel of een ander scherp voorwerp voorbij is gelopen. Ik heb ook een paar dreigbrieven ontvangen. In ÈÈn ervan stond: 'Gij lafaard, dat ge u door die smeerlappen laat verplichten om hen te verdedigen.' Ik heb zo mijn vermoeden waar die kras vandaan komt. Ik denk niet dat dat het werk is van allochtone jongeren.
ª Laatst sta ik in mijn krantenwinkel. Zegt de uitbater: 'Er wordt nogal veel geklapt over u, de laatste tijd. De mensen vinden u niet meer sympathiek.'ª
<HUMO> Ook uw cliÎnt is inmiddels alweer vrij.
´ Ik heb daar weinig of niks voor moeten doen. Gewoon het onderzoek afwachten.ª
Abdel en Abakouy, allebei minderjarig, kregen van de jeugdrechter strikte voorwaarden opgelegd. Ze mogen na vijf uur 's avonds hun huis niet meer uit, en ze moeten zich onderwerpen aan 'een aangepaste opvoedkundige begeleiding'.
´ Het blijft natuurlijk wel zo dat Guido Demoor waarschijnlijk nog zou leven als hij die middag niet op die bus was gestapt. En het is ook zo dat lijn 23 geen al te beste reputatie heeft. Sommige jongeren uit bepaalde wijken beschouwen die bus echt als hun territorium, het incident van die dag was beslist niet het enige.
ª Als een volwassene voor een raadkamer verschijnt, vraagt de rechter zich alleen af of er aanwijzingen van schuld zijn. Een jeugdrechter kan de zaak breder bekijken. In het geval van mijn cliÎnt heeft de jeugdrechter geoordeeld dat er wat ondernomen moet worden tegen het asociale gedrag van deze jongeren. Wij kunnen daar inkomen.ª
<HUMO> Uw cliÎnt heeft niks misdaan, maar wordt toch gestraft?
´ Het zit meer in de sfeer van: 'Nu ga je je maar eens leren gedragen.' Naar andere passagiers zitten joelen op een bus, dat hoort niet.ª
Maar wie was op bus 23 Zidane en wie Materazzi?
Anders dan premier Verhofstadt suggereerde, was geen van de zes jongeren ooit vervroegd vrijgekomen dankzij de wet-Lejeune: geen van hen zat ooit in de gevangenis. Drie van de zes, dat klopt wel, waren al eens met politie of gerecht in contact gekomen wegens vechtpartijen of kleine diefstallen.
Redouan Seddiki heeft het meest opmerkelijke gerechtelijke verleden van de zes. Hij werd er vorige zomer, in de nasleep van de rellen in Parijs, van beticht dat hij in Antwerpen een molotovcocktail naar een auto zou hebben proberen te gooien. Slachtoffers maakte het tuig niet, tenzij Seddiki zelf: het ding ontvlamde in zijn hand en hij liep brandwonden op. De zaak werd geseponeerd: het werd nooit bewezen dat Seddiki de brandbom had gegooid.

Aderverkalking
Na de dood van Guido Demoor ging een kleine ACOD-delegatie bij De Lijn rouwbetuigingen overbrengen bij de weduwe. In de woning zag de vakbondsdelegatie een kast vol boeken over het Vlaams Legioen en het Derde Rijk en enkele wimpels van de extreem-rechtse groep Voorpost, sinds jaar en dag de knokploeg van het Vlaams Belang. Tegenover de speurders legde de weduwe uit dat haar man 'een heel aparte kijk had op de vreemdelingenproblematiek, zonder daarmee te zeggen dat hij een racist zou zijn'.
Het college van experts levert wellicht deze week een nieuw en definitief rapport af over de dood van Guido Demoor. Vorige week donderdag nam de kamer van inbeschuldigingstelling kennis van een voorlopig verslag.
´ Uit dat tweede, aanvullende rapport blijkt dat het slachtoffer een bijzonder zwakke gezondheid had. Hij leed aan aderverkalking. Uit het rapport is bijna woordelijk op te maken dat, als Guido Demoor die middag zijn bus had gemist en hij er achteraan was gaan rennen, hem dat net zo goed fataal had kunnen worden.ª
De jongeren die zijn vrijgelaten, kregen van hun rechters een bijkomende, zeer strikte voorwaarde opgelegd: het werd ze uitdrukkelijk verboden te praten met de media.
Raadsel van de week: waarom?

Douglas De Coninck

Voorwoord:  “DIT NOOIT MEER” 

De stille mars van 26 mei in Antwerpen is uitgegroeid tot een massaal “neen” tegen elke vorm van racisme. De oma van de vermoorde kleuter Luna, verwoordde het als volgt: ”Er is een ideologie die dit soort gruwel toelaat”.

Samen met haar en alle anderen zeggen wij vandaag: “DIT NOOIT MEER”.

Twintigduizend mensen hebben op die uitgeregende dag duidelijk een signaal gegeven voor een verdraagzame, warme en multiculturele samenleving, met respect voor iedereen. Het signaal dat racisme en onverdraagzaamheid niet kunnen.

Als antiracistische organisatie zetten wij dan ook op de werkvloer die waarden voorop.

De diversiteit is ook bij ons, chauffeurs, de realiteit. Laten we daarom samen werken en  samen praten. Maar multicultureel communiceren is een verhaal dat nooit af is. Het is eigenlijk een zaak om de diversiteit in ons bedrijf een centrale plaats te geven.

Het vergt betrokkenheid en actieve deelname van zowel de werkgever als de werknemers.

Namens Lijnrecht tegen Racisme
Herman Van Puymbroeck
Coördinator

Nieuwsbrief 5 juni 2006

Het project "Lijn 12" kende dit schooljaar zijn tweede jaargang.

Vorig schooljaar ging het van start met als doel "een tramrit op lijn 12 voor alle betrokkenen zo aangenaam mogelijk te maken". Het project werkte met jongeren van de scholen Don Bosco, KTA en de Begijnenvest en bracht hen via gesprekken en radioprogramma's in contact met de andere gebruikers en de trambestuurders. Via de Lijnspotting en de centrale controle was De Lijn bij het project betrokken.

Een aangename rit
Jan Van Dijck, projectbegeleider: "De evaluatie van het project was ook voor De Lijn positief. Ze kregen minder meldingen binnen van incidenten op lijn 12. Daarop heeft De Lijn, samen met de cel preventie van de Bijzondere jeugdbijstand  een verlenging van het project gefinancierd. Deze keer was het wel de bedoeling om op basis van de Antwerpse ervaring een draaiboek uit te werken dat ook bruikbaar was in andere entiteiten van De Lijn. Ook in andere steden zou De Lijn een gelijkaardige aanpak willen opstarten."

Chauffeurs op school
Dit jaar is er een school bijgekomen, namelijk die van de Pierenbergstraat. En terwijl vorig jaar de chauffeurs slechts helemaal op het einde bij het project betrokken waren, heeft De Lijn nu vier chauffeurs vrijgemaakt om mee te werken in het project : Karine Vermeiren, Emiel Verhoeven, François Bernaerts en Jan Gillis. Ze hadden elk een school waarmee ze een programma uitvoerden.
Hun reacties.

Emiel Verhoeven zat op de Begijnenvest:
"De samenwerking met de school verliep voorbeeldig. We hebben met de leerkrachten en de leerlingen het programma besproken en vastgelegd. Dat bestond uit een bezoek aan de stelplaats , de metro en het trammuseum en een intern radioprogramma in de school. De leerlingen, in mijn geval allemaal allochtonen, zijn echt toffe gasten en fijn om mee te werken. Er zijn al heel wat jongeren die ons erkennen op de tram en positief reageren. Ook de leerkrachten zijn super enthousiast. Ik vind het een zeer zinvol project."

 

Karine Vermeiren merkt het effect van het project:
“De jongeren waar wij mee samenwerken gedragen zich heel anders op de tram. Wij hopen dat ze dat verder zetten in hun school. Als er problemen zijn dan nemen we contact op met de centrale controle en die gaat dan met de directie van die school praten.”

 

François Bernaerts vond op Don Bosco een goede samenwerking met directie en leerkrachten:
“We hadden een loodsbezoek en de leerlingen deden interviews in de metro. Onze inbreng is vooral vanuit onze eigen ervaringen. De leerlingen werkten heel goed mee tijdens de activiteiten. Ik vind het zeker geslaagd.”

 

Ook Jan Gillis is enthousiast::
“Ik heb altijd erg positief gestaan tegenover de jeugdige reizigers. Nu heb ik het gevoel dat wat ik al jaren tracht te doen nu een klankbord vindt in een officiële vorm.
We werken heel interactief. Zonder de inbreng van de leerlingen loopt het vast. We lokken hen uit hun kot om uitspraken te doen waar ze dan zelf van opkijken of elkaar in vraag gaan stellen. Onder meer via het intern radioprogramma in de school konden we alle klassen betrekken.”

==========

Tot slot nog deze uitsmijter van Jan Van Dijck, de projectbegeleider:

“De meeste mensen die aan het project meewerkten, genoten van de dialoog die op gang is gekomen.”

 

Hopelijk kan deze dialoog op één of andere manier verder gaan.

 

Nieuwsbrief 5 juni 2006

Gelezen en genoteerd

Een groot deel van de Oostenrijkse bevolking zou niet slagen voor de test die het land wil voorleggen aan immigranten. Uit een onderzoek blijkt dat een derde van de Oostenrijkers problemen zou hebben om burger van zijn eigen land te worden.

De immigratietest is een multiple choice-examen met drie antwoordmogelijkheden per vraag. Buitenlanders die de Oostenrijkse nationaliteit willen, moeten negen van de achttien vragen juist beantwoorden. Ze moeten bovendien tot 1.500 euro betalen.

Nieuwsbrief 5 juni 2006

Neger. Volgens Van Dale vindt dit woord z'n oorsprong rond 1644 in het Spaanse en Portugese woord negro/negra, zwart.
Heel simpel eigenlijk, afgaande van de huidskleur van de Afrikaanse bevolking die men zo graag inzette voor slavenarbeid. Daarover zijn heel wat boeken geschreven en films gedraaid. Wie kent bijvoorbeeld niet 'De hut van oom Tom'?

Wie tijdens z'n schooltijd in de geschiedenisles een beetje oplette, heeft die romans en die films niet nodig om te beseffen dat het uitermate dom is mensen te be- of veroordelen naargelang van de huidskleur. Na de wreedheden van het verleden, moeten we eindelijk eens durven toegeven dat ons menselijk intellect niet in de huidskleur maar wel veel dieper zit.

De geschiedenis heeft de wereld gemaakt tot wat die nu is. Globaal gezien zijn noch de blanken (spijtig genoeg zijn er mensen met een andere mening) noch de zwarten opgetogen met dit erfgoed.
De mensheid leert door z'n fouten en kan ze proberen recht te zetten, maar de oorlogen en het vele leed dat volkeren elkaar aandeden, kunnen helaas niet ongedaan gemaakt worden. We kunnen wel rekening houden met elkaars gevoelens.

Het Nederlandse woord neger wekt bij vele kleurlingen een wrang gevoel, wat begrijpelijk is. In onze westerse naïviteit staan we daar echter niet bij stil als we dit woord gebruiken. Wordt het niet zo'n beetje tijd dat we af en toe eens op ons gaan letten? Alternatieven zijn er voldoende. Indien het nodig is een individu te beschrijven en het ras een aanduiding is, kan men eventueel spreken (of schrijven) over een zwarte, Afrikaan of kleurling, net als Aziaat of blanke zo vaak gebruikt wordt. Maar, laat best achterwege een zwart Afrikaanse neger te beschrijven, want dan kan je evenzeer praten over een witte, blanke, Noord-Europese bleekscheet… als ie tenminste niet tijdens de zomervakantie heeft liggen bruinbakken op één of ander tropisch strand.

Annemie Brusten

Collega’s van de loods van Hoboken
op de stille mars
van 26 mei in Antwerpen

Nieuwsbrief 5 juni 2006

Op 10 maart namen de zaalvoetbal– ploegen Kosova 1 en Kosova 2 het tegen elkaar op.
De wedstrijd eindigde op een nipte maar verdiende overwinning van Kosova 1 met 4-3.
De mannen van Hoboken (Kosova 2) haalden de vierde plaats in de hoogste finalereeks van het sportverbond KSAH. Proficiat mannen!
Kosova1 deed nog beter en eindigde op de tweede plaats. Fantastisch!
Volgend seizoen gaan beide teams voor de titel. Zeker weten! 
Op 10 maart namen de zaalvoetbalploegen Kosova 1 en Kosova 2 het tegen elkaar op.
De wedstrijd eindigde op een nipte maar verdiende overwinning van Kosova 1 met 4-3.
De mannen van Hoboken (Kosova 2) haalden de vierde plaats in de hoogste finalereeks van het sportverbond KSAH. Proficiat mannen!
Kosova1 deed nog beter en eindigde op de tweede plaats. Fantastisch!
Volgend seizoen gaan beide teams voor de titel. Zeker weten! 

Lijnrecht tegen racisme. Lijnrecht tegen racisme is een werknemerscomité tegen racisme van personeelsleden bij de VVM ? De Lijn, samen met hen werkt Objectief projecten uit om racisme tegen te gaan. Het laatste project is 'Nieuwe duo's op de werkvloer', hieronder vind je een voorstelling van dat project. Project ?Nieuwe duo?s op de werkvloer? Wat stellen we vast? Enkele collega?s van De Lijn wonen maar sinds kort in ons land. Anderen zijn getrouwd of wonen samen met iemand die nog niet zo lang in ons land woont. Ondertussen kennen weinig werknemers van De Lijn de achtergrond van ?nieuwkomers? in onze samenleving. Allerlei verhalen en geruchten, persartikelen doen de ronde, maar een collega heeft het allemaal van dichtbij meegemaakt. Waarom niet eens naar zijn of haar verhaal luisteren? Wat willen we bereiken? Het project wil ervoor zorgen dat de werknemers van De Lijn een beter zicht krijgen op de situatie en beweegredenen van nieuwkomers naar ons land. Waarom komen ze naar hier? In welke situatie leefden ze in hun land? Hoe zijn ze opgevangen? Hoe werden ze behandeld? Hoe verdienden ze de kost? Hoe woonden ze? Wat vinden ze van deze opvang? Hoe kan je deelnemen aan het project? We zoeken duo?s, maar soms kan ook een trio! In de eerste plaats zoeken we collega?s die nog niet lang in ons land wonen en die hun achtergrond en situatie willen bespreken met een andere collega van De Lijn. Het kunnen ook collega?s zijn die getrouwd zijn of samenwonen met een buitenlander of buitenlandse. De andere kant van het duo is een geboren Belg die van nu tot aan de vakantie een viertal ontmoetingen wil hebben met de collega van buitenlandse afkomst of met een collega? uit een gemengd huwelijk. Het is wel de bedoeling dat er een verslagje komt van die ontmoetingen voor de andere collega?s van De Lijn. Dat kan een dagboek zijn, maar ook een fotoreportage, een geluidsbandje of een filmpje met de homevideo. Misschien zijn er wel collega?s die de ontmoeting zelf niet zien zitten, maar wel voor het verslagje willen zorgen, voor een fotoreportage bvb of een filmpje. Dat kan goed uitkomen als er een andere collega wel wil praten met zijn buitenlandse collega, maar het niet ziet zitten om er zelf verslag van te maken. Dan vormen we een trio: de buitenlander, de Belg en de verslaggever. Ik heb dat nog nooit gedaan! Nee, maar dat hoeft ook niet. Objectief en Get Basic zorgen voor de begeleiding van dit project. Objectief zorgt voor het samenbrengen van de mensen, over het verloop van de ontmoetingen, enz. Get Basic zorgt voor de technische ondersteuning bij het maken van het verslag. Wat gaat dat kosten? De onkosten voor verplaatsing en materiaal worden door Objectief en de Koning Boudewijnstichting gedragen. Wat gebeurt er met dat verslagje? Het is de bedoeling dat de collega?s van De Lijn je verslag te zien of te horen krijgen. Foto?s kunnen we ophangen, een dagboek kan verspreid worden, enz. Naar gelang van het materiaal zoeken we naar een geschikte mogelijkheid. In ieder geval brengen we alle materiaal samen op een nieuwe trefdag van Lijnrecht tegen Racisme op het einde van het jaar. Hoe kan ik mij kandidaat stellen? Spreek er over met een collega van Lijnrecht tegen Racisme, steek een briefje in zijn bakje of mail hem. Je kan ook mailen naar eddy.objectief@belgacom.net. Dan nemen we zelf contact met je op. Dit project wordt gerealiseerd met de steun van de Koning Boudewijnstichting

Beste collega's,

Een nieuw jaar is niet meer veraf en we sluiten het oude af met onze vierde nieuwsbrief.

Het suikerfeest op het einde van de Ramadan was voor vele collega's niet alleen een dag van feesten, maar ook voor sommigen een dag waar men geconfronteerd werd met ontoelaatbaar gedrag van jongeren. In deze nieuwsbrief lees je de reactie van een collega en van iemand die op het terrein actief bezig is met jongeren.

Verder in dit nummer een interview met Yunes Azzouz van Kosova 2, een multiculturele zaalvoetbalploeg van de stelplaats Hoboken. We blikken ook even terug op het gebeuren in de banlieues in Frankrijk en dit aan de hand van een getuigenis van twee voetballers die opgegroeid zijn in deze Franse voorsteden.

Kerstmis en ook het Suikerfeest zijn feesten van vrede en verzoening. Het zou fijn zijn mocht deze sfeer niet enkel één dag duren, maar een heel jaar.

Lijnrecht tegen Racisme wenst iedereen alvast een voorspoedig, verdraagzaam, maar vooral een gezond 2006.

Namens Lijnrecht tegen Racisme.

Herman Van Puymbroeck
Coördinator
=========================================

Contactpersonen voor Lijnrecht tegen racisme:
 
Dirk Bonte (0472/84 13 93 en dirk-bonte@skynet.be)
dienstnummer 3575 - kasnummer 19 (garage)
 
Marc Van den Bergh (0495/.27 34 94 en mvandenbergh@skynet.be)
dienstnummer 15668 - kasnummer 227 (PAL)
 
Herman van Puymbroeck (0498/40 76 24 en herman.van.puymbroeck@telenet.be)
dienstnummer 2660 - kasnummer 207 (Hoboken)

Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

Collega Annemie Brustens van de loods van Hoboken is nog eens in haar pen gekropen.

'wit' veronderstellen wij
is zuiver en zo goed
'wit' veronderstellen wij
is heerlijk, honingzoet
'de blanke' dacht men lang gelee
de uitverkoren mensch
de 'almacht' koos hem uit
'hij' vervulde 's konings-wens
zo blank, zo zuiver en zo rein
zou 'hij' zich permitteren
uitsluiting, verbranding, moord op groot en klein
om zijn 'almacht' te vereren
't wordt hoog tijd dat menigeen
enkele trapjes daalt
want 't kan pijn doen
als men onwetend en dom
van die hoge ladder valt
 
ontkroon je hoofd, blanke ridder
wees dapper, eerlijk en loyaal
erken je medemens in jezelf
want een mensenhart in 'noord' of 'zuid'
streeft naar hetzelfde ideaal
't wordt hoog tijd dat we de almacht herkennen
in ons hart, onze ziel, ons 'ik'
dat we onze medemens eindelijk bekennen
dat we ook maar kleintjes zijn,
om het even, zwart, bruin of wit
 
en wanneer we eindelijk zo ver zullen zijn
- ik durf het haast niet hopen -
met opgeheven hoofd mekaar in de ogen te kijken
mekaar de hand te reiken, geen kul meer te verkopen…
enfin, dromen moet kunnen
het is het prille begin
misschien…
Toch…
Zou het mooi zijn
Moesten wij, die van De Lijn
De trendsetters zijn!!!

==================

Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

In de eerste weken van november kreeg je elke dag verslag over de rellen in de Franse voorsteden. Heel wat collega's stelden zich de vraag hoe dit mogelijk was. Hoe kom je tot zo'n blinde woede?
Met Lijnrecht tegen racisme kunnen we het in brand steken van auto's en bussen zeker niet goedkeuren. De getuigenis van deze twee voetballers die in deze voorsteden opgroeiden kunnen een begin van antwoord geven op de vraag 'Hoe is dit mogelijk?'

"Situatie jongeren moet verbeteren"
Michaël Niçoise, (21), aanvaller bij FC Brussels, komt van Monfermé, vlakbij Clichy-sous-Bois. "Als ik op tv zie wat daar allemaal gebeurt, word ik ongerust. Ik ken trouwens de twee jongeren die in de elektriciteitscabine zijn omgekomen. Ik denk dat het voetbal mij heeft gered. Want ik haalde ook dwaze streken uit. Vooral door mijn leeftijd. Ik ben nooit tot het uiterste gegaan, maar wie weet wat er zou gebeurd zijn als ik het voetbal niet had gehad? Het uitgaansverbod zal de geesten niet kalmeren. De situatie van de jongeren in de voorsteden moet dringend worden verbeterd." (Le Soir, 5/11 et Het Nieuwsblad,10/11)

"Geweld is er nooit zomaar"
"Ik ben ook in een voorstad opgegroeid", vertelt Lilian Thuram, de voetballer van het prestigieuze Juventus Turijn. Tegen mij hebben ze ook gezegd: "Gij zijt uitschot." Maar ik ben geen uitschot. Al wat ik wilde, is werken. Ze zetten nu alles op veiligheid. Dat lijkt iets waar iedereen kan achterstaan: wie wil er niet veilig leven? De vraag is wie hier met de vinger moet worden gewezen. En dan zijn het altijd de mensen die in die voorsteden leven. Maar geweld is er nooit zomaar. Je moet begrijpen waar de malaise vandaan komt. Voor we over veiligheid praten, moeten we het hebben over sociale rechtvaardigheid.
Streng zijn is goed, maar eerst moet je de mensen integreren door ze werk te geven. Ze vragen om werk. De meest rebelse jongeren tonen dat door agressief gedrag. Ik ben heel triest voor hen (de jongeren van de voorsteden), maar wat daar gebeurt moet tot nadenken stemmen." (L'Humanité, 9/11)

Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

Bestuurders van tram en bus krijgen nogal eens te maken met vandalisme in en naar hun voertuig. Een collega stuurde ons daarover een reactie (tekst links).
Om meer zicht te krijgen op deze problematiek vroegen we een reactie van M'hamed El Ouali, coördinator jongerenwerking van RISO-Antwerpen (tekst rechts).
Reacties op deze teksten kan je doorsturen per mail of bezorgen bij één van de contactpersonen van Lijnrecht tegen racisme.

Gelijke kansen voor iedereen

Geweld, in welke vorm dan ook, is niet goed te praten. Wat de frustratie of het doel van de geweldpleger ook mag zijn. Er zijn altijd onschuldige slachtoffers die de trauma's meedragen van de geweldpleging.
Jongeren die zich bezondigen aan vandalisme of aan geweld plegen een misdrijf, zo moeten we dat ook benaderen. Iets of iemand schade toebrengen gaat te ver en moet ook bestraft worden.

Het is echter ook van belang om te kijken naar eventuele oorzaken die jongeren kunnen aanzetten tot geweld of agressief gedrag. Enkel op deze manier kunnen we meer doen dan aan symptoombestrijding. Wat kunnen de oorzaken zijn?

Het alledaagse leven van allochtone jongeren is gekenmerkt door uitsluiting en verdringing bij het aanschuiven aan een maatschappelijk buffet. Deze uitsluiting manifesteert zich op vele vlakken. Onderwijs, culturele en religieuze beleving, huisvesting en de arbeidsmarkt, maar ook op het vlak van de vrijetijdsbesteding. We hoeven dit niet te herhalen, vele onderzoeken hebben deze achterstelling meermaals aangetoond.
Kortom, het leven van de allochtone jongeren is een aaneenschakeling van frustraties en het gemis aan gelijkwaardigheid op alle levensdomeinen.

Dat enkele jongeren de pedalen verliezen en hun frustraties afreageren op onschuldige burgers is niet goed te praten, maar wel te begrijpen. Jongeren zijn niet altijd logisch en volgen hun gevoel, dat is typerend voor jong zijn, ongeacht in welke cultuur je bent grootgebracht. Ook blanke jongeren in de marginaliteit reageren op dezelfde manier.

Wanneer jongeren voelen dat ze geen band hebben met de maatschappij, zullen zij die maatschappij ook aanvallen en raken op de plaatsen die het dichtst  bij hen staan. Dat kan een jeugdwerker zijn, de wijkagent, de buurtwerker, het eigen jeugdlokaal, de bus of trambestuurder. Kortom, iedereen die in hun ogen de overheid en het gezag vertegenwoordigt.

Als we geweldplegingen door jongeren willen beperken moeten we werk maken van gelijke kansen op werk en degelijk onderwijs, dat kan niet genoeg herhaald worden.
Intussen zou het ook helpen als mensen leren om elkaar te respecteren en de eigen angstgevoelens te bedwingen, angst is een slechte raadgever.
Jongeren moeten we benaderen als jongeren, ongeacht hun afkomst.

============================

Vrede voor iedereen

Da's een goede basis om alle ellende uit de wereld te krijgen. Ied mubaraak, dat wensen mensen die de islam beleven elkaar toe na de vastentijd. Voor sommigen onder ons komt het feest van de vrede er aan, voor anderen onder ons is het net afgelopen.
De suikerfeesten zijn al een tijdje achter de rug. Ze vormen de afsluiting van de islamitische vasten. Heel belangrijk is, dat men 'geeft' aan de armen, dat men elkaar helpt en men wenst elkaar vrede toe. Da's toch fantastisch, niet?

Het leuke is, dat wij, collega's ook wat voor mekaar kunnen doen en eventueel van dienst ruilen om onze werkmakkers die dag te gunnen met familie en vrienden. Dat is ook wat heel wat collega's gedaan hebben. Andersom, wordt ook onderling geruild om kerst te kunnen vieren voor zij die dat belangrijk vinden.

Heel teleurstellend was het om vast te stellen dat uitgerekend op een dag die voor onze moslims in het teken van die vrede stond - afgelopen 3 november - er opvallend meer agressie te merken was. Kan dat misschien te wijten zijn aan overdreven uitgelatenheid na het feestvieren? Ik besef wel dat geweld meer voorkomt in onze metropool, maar die dag was duidelijk een uitschieter. Tot driemaal toe op één dag is toch echt wel teveel om nog over een gewone dag te spreken. Als men dan als afsluiter een steen door een venster van je voertuig gooit en de passagiers zich op de grond moeten werpen met het idee dat er een oorlog aan de gang is, stel je toch de vraag: waarom?

Wanneer je na afloop van zo'n werkdag vol emoties thuiskomt, is het maar menselijk dat het woord 'vrede' een bittere nasmaak krijgt. Beseffende ook dat deze vandalen niet op hun (mis)daad gewezen worden, want er wordt niet veel ondernomen om hen te vatten. Zo zal het veel langer duren voor deze jongeren beseffen dat zulk gedrag niet kan. Nog spijtiger is het dat mensen die deze feestdag echt op een integere manier willen beleven daardoor ook met de vinger worden gewezen, want ze worden over dezelfde kam geschoren.

Uiteraard is het niet de bedoeling om welke godsdienst dan ook af te breken of met de vinger te wijzen, maar het ene strookt niet met het andere. Wellicht heeft de islam, net als het katholieke geloof, te kampen met het probleem dat nogal wat mensen een geloofsovertuiging gebruiken en/of misbruiken, maar niet bezitten.

Er is dus nog heel veel werk aan de winkel.

Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

Vorig jaar startte zaalvoetbalploeg Kosova 2 op initiatief van enkele allochtone collega's. Dit jaar is de ploeg al goed op dreef gekomen. Ze eindigden tweede in hun reeks en spelen vanaf januari de eindronde met de zes beste ploegen uit de drie reeksen. En dat allemaal onder de deskundige leiding van coach Walter Brack.
Vandaag geven we het woord aan collega Yunes Azzouz, één van de drijvende krachten van de ploeg.

Yunes Azzouz is 29 jaar, getrouwd en heeft 2 kinderen.
Hij is geboren en getogen in Hoboken.
Sinds december 2002 werkt hij bij De Lijn.
Hij studeert nog bedrijfsbeheer via avondschool.

 
Heb je voor je bij De Lijn in dienst was nog ander werk gedaan?
Yunes Azzouz. Ja, veel tijdelijke contractuele jobs. magazijnier, productiearbeider, in een bakkerij gewerkt,… En dan eindelijk een vaste baan bij De Lijn.
 
En wat vind je zelf van de job als tramchauffeur?
Yunes. Leuke job, je komt er alle soorten mensen tegen.   
 
Wat zijn je hobby's?
Yunes. Voetbal op de eerste plaats. Ik ga ook iedere week fitnessen.
 
Welke is je favoriete voetbalploeg?
Yunes. Ik ben een grote supporter van FC Barcelona.
 
En je favoriete speler?
Yunes. Voor mijn zijn het zonder meer Zidanne en Ronaldinho.
 
Vertel ons iets over het ontstaan van Kosova 2.
Yunes. Iedere zondag spraken wij met enkele collega's af in de sporthal van Wilrijk. Iedereen was welkom. In de loods hing een lijst, waarop iedereen zich kon inschrijven. Die lijst hing in de buurt van de zogenaamde 'bruine hoek'.
Na een tijd kregen we zin om in competitieverband te gaan spelen. Kwaliteit was er voldoende aanwezig in de ploeg, volgens ons.
En zo hebben wij dan contact gezocht met de verantwoordelijke van Kosova 1, Annie De Spriet. Zij heeft ons de kans gegeven. Waarvoor dank. En zo is dan Kosova 2 ontstaan.
 
Hoe is de sfeer in de ploeg?
Yunes. Wij hebben een multiculturele ploeg en wij zijn een bende vrienden. Wij zouden in Loods van Hoboken zelfs een tweede ploeg kunnen opstellen. Zo groot is de vraag van
de collega's uit. Maar het aanbod volgt voorlopig nog niet. Wie weet komt er nog een
Kosova 3!
 
En als slotvraag: wat is voor je het meest positieve uit die ervaring?
Yunes. De dag dat ik bij De Lijn begon, had ik veel collega's. Nu heb ik er ook veel vrienden.

Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

Sinds augustus is de sociale inspectie in staat om bedrijven en organisaties te controleren op racisme en discriminatie.
Daarvoor kregen 35 sociale inspecteurs een intensieve bijscholing. Zij dienen ook als aanspreekpunt voor de 250 andere sociale inspecteurs die nu ook bevoegd zijn om discriminatie aan te pakken.
In de eerste plaats zullen ze proberen bemiddelen, maar als dat mislukt kunnen zij ook een proces-verbaal opstellen.

Objectief, de beweging voor gelijke rechten, heeft hierover Ludo Beck, adviseur-generaal van de Algemene Directie Toezicht Sociale Wetten geïnterviewd.

Je kan het interview lezen op www.allrights.be (Racisme op de werkvloer - Info)

Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

 Minister Van Brempt, bevoegd voor Gelijke Kansen en Mobiliteit en dus voor De Lijn wou graag eens een gesprek met een aantal allochtone tram- en busbestuurders. De ontmoeting ging door op zaterdag 29 oktober in "Het Keerpunt" in Borgerhout.

Sinds haar aantreden als Minister van Gelijke Kansen voert mevrouw Van Brempt regelmatig gesprekken met allochtonen (voornamelijk vrouwen). Ze wil daardoor een beter zicht krijgen op hun positie in de samenleving. Dit was wel haar eerste gesprek met een mannelijke doelgroep.
Na een korte persoonlijke voorstelling, wou de Minister wel eens horen uit de mond van de vijftiental aanwezigen hoe er wordt omgegaan met de diversiteit bij De Lijn. Ze kreeg enkele praktijkvoorbeelden te horen en moest vaststellen dat de allochtone collega's toch te kampen hebben met allerlei hindernissen.
Bij De Lijn is er een kleurrijke werkvloer en deze diversiteit kan niet werken zonder solidariteit.

Mevrouw Van Brempt beloofde de aanwezigen de knelpunten en bekommernissen die ter sprake zijn geweest in overleg met de directie van De Lijn te bekijken hoe deze diversiteit kan samengaan met een goede werksfeer. De vakbond kan daar een rol in spelen, maar de werkgever moet hierin ook haar verantwoordelijkheid nemen.
Tot slot bedankte iedereen de minister voor haar luisterbereidheid en werd deze bijeenkomst afgesloten met een iftarmaaltijd want het gesprek ging door in de Ramadanperiode. De minister werd uitgenodigd om samen met de allochtone collega's de vasten te verbreken.
 
Herman Van Puymbroeck

Minister Van Brempt, bevoegd voor Gelijke Kansen en Mobiliteit en dus voor De Lijn organiseerde op haar verzoek een gesprek met de allochtone tram- en busbestuurders.
Op zaterdag 29 oktober was ?Het Keerpunt? in Borgerhout het trefpunt voor deze ontmoeting.
Sinds haar aantreden als Minister van Gelijke Kansen voert mevrouw Van Brempt regelmatig gesprekken met allochtonen ( voornamelijk vrouwen ). Dit om een beter zicht te krijgen op hun positie en samenleving.
Als inleiding gaf ze mee dat dit haar eerste gesprek was met een mannelijke doelgroep.
Na een korte persoonlijke voorstelling van iedereen , wou de Minister wel eens horen uit de mond van de aanwezigen ( ± 15 ) hoe er wordt omgegaan met de diversiteit bij De Lijn.
Ze kreeg enkele praktijkvoorbeelden te horen en moest vaststellen dat uit de getuigenissen de allochtone collega?s toch te kampen hebben met allerlei hindernissen.
Bij De Lijn is er een kleurrijke werkvloer en deze diversiteit moet samengaan met solidariteit.
Mevrouw Van Brempt beloofde de aanwezigen de knelpunten en bekommernissen die ter sprake zijn geweest in overleg met de Directie van De Lijn te bekijken om alzo meer diversiteit te brengen op een manier waarbij iedereen zich goed voelt.
Er werd ook nog meegegeven dat de taak om diversiteitsproblemen op de werkvloer op te lossen niet enkel alleen bij de werkgever ligt, maar dat de vakbond hierin ook haar verantwoordelijkheid moet nemen.
Tot slot bedankte iedereen de Minister voor haar luisterbereidheid en werd deze bijeenkomst afgesloten met een iftarmaaltijd, daar dit gesprek samenviel in de Ramadanperiode.
De Minister werd uitgenodigd om samen met de allochtone collega?s gezamenlijk de vasten te verbreken.

Verslaggever : Herman V.P.