Nieuwsbrief 4 / voorjaar 2006

Bestuurders van tram en bus krijgen nogal eens te maken met vandalisme in en naar hun voertuig. Een collega stuurde ons daarover een reactie (tekst links).
Om meer zicht te krijgen op deze problematiek vroegen we een reactie van M'hamed El Ouali, coördinator jongerenwerking van RISO-Antwerpen (tekst rechts).
Reacties op deze teksten kan je doorsturen per mail of bezorgen bij één van de contactpersonen van Lijnrecht tegen racisme.

Gelijke kansen voor iedereen

Geweld, in welke vorm dan ook, is niet goed te praten. Wat de frustratie of het doel van de geweldpleger ook mag zijn. Er zijn altijd onschuldige slachtoffers die de trauma's meedragen van de geweldpleging.
Jongeren die zich bezondigen aan vandalisme of aan geweld plegen een misdrijf, zo moeten we dat ook benaderen. Iets of iemand schade toebrengen gaat te ver en moet ook bestraft worden.

Het is echter ook van belang om te kijken naar eventuele oorzaken die jongeren kunnen aanzetten tot geweld of agressief gedrag. Enkel op deze manier kunnen we meer doen dan aan symptoombestrijding. Wat kunnen de oorzaken zijn?

Het alledaagse leven van allochtone jongeren is gekenmerkt door uitsluiting en verdringing bij het aanschuiven aan een maatschappelijk buffet. Deze uitsluiting manifesteert zich op vele vlakken. Onderwijs, culturele en religieuze beleving, huisvesting en de arbeidsmarkt, maar ook op het vlak van de vrijetijdsbesteding. We hoeven dit niet te herhalen, vele onderzoeken hebben deze achterstelling meermaals aangetoond.
Kortom, het leven van de allochtone jongeren is een aaneenschakeling van frustraties en het gemis aan gelijkwaardigheid op alle levensdomeinen.

Dat enkele jongeren de pedalen verliezen en hun frustraties afreageren op onschuldige burgers is niet goed te praten, maar wel te begrijpen. Jongeren zijn niet altijd logisch en volgen hun gevoel, dat is typerend voor jong zijn, ongeacht in welke cultuur je bent grootgebracht. Ook blanke jongeren in de marginaliteit reageren op dezelfde manier.

Wanneer jongeren voelen dat ze geen band hebben met de maatschappij, zullen zij die maatschappij ook aanvallen en raken op de plaatsen die het dichtst  bij hen staan. Dat kan een jeugdwerker zijn, de wijkagent, de buurtwerker, het eigen jeugdlokaal, de bus of trambestuurder. Kortom, iedereen die in hun ogen de overheid en het gezag vertegenwoordigt.

Als we geweldplegingen door jongeren willen beperken moeten we werk maken van gelijke kansen op werk en degelijk onderwijs, dat kan niet genoeg herhaald worden.
Intussen zou het ook helpen als mensen leren om elkaar te respecteren en de eigen angstgevoelens te bedwingen, angst is een slechte raadgever.
Jongeren moeten we benaderen als jongeren, ongeacht hun afkomst.

============================

Vrede voor iedereen

Da's een goede basis om alle ellende uit de wereld te krijgen. Ied mubaraak, dat wensen mensen die de islam beleven elkaar toe na de vastentijd. Voor sommigen onder ons komt het feest van de vrede er aan, voor anderen onder ons is het net afgelopen.
De suikerfeesten zijn al een tijdje achter de rug. Ze vormen de afsluiting van de islamitische vasten. Heel belangrijk is, dat men 'geeft' aan de armen, dat men elkaar helpt en men wenst elkaar vrede toe. Da's toch fantastisch, niet?

Het leuke is, dat wij, collega's ook wat voor mekaar kunnen doen en eventueel van dienst ruilen om onze werkmakkers die dag te gunnen met familie en vrienden. Dat is ook wat heel wat collega's gedaan hebben. Andersom, wordt ook onderling geruild om kerst te kunnen vieren voor zij die dat belangrijk vinden.

Heel teleurstellend was het om vast te stellen dat uitgerekend op een dag die voor onze moslims in het teken van die vrede stond - afgelopen 3 november - er opvallend meer agressie te merken was. Kan dat misschien te wijten zijn aan overdreven uitgelatenheid na het feestvieren? Ik besef wel dat geweld meer voorkomt in onze metropool, maar die dag was duidelijk een uitschieter. Tot driemaal toe op één dag is toch echt wel teveel om nog over een gewone dag te spreken. Als men dan als afsluiter een steen door een venster van je voertuig gooit en de passagiers zich op de grond moeten werpen met het idee dat er een oorlog aan de gang is, stel je toch de vraag: waarom?

Wanneer je na afloop van zo'n werkdag vol emoties thuiskomt, is het maar menselijk dat het woord 'vrede' een bittere nasmaak krijgt. Beseffende ook dat deze vandalen niet op hun (mis)daad gewezen worden, want er wordt niet veel ondernomen om hen te vatten. Zo zal het veel langer duren voor deze jongeren beseffen dat zulk gedrag niet kan. Nog spijtiger is het dat mensen die deze feestdag echt op een integere manier willen beleven daardoor ook met de vinger worden gewezen, want ze worden over dezelfde kam geschoren.

Uiteraard is het niet de bedoeling om welke godsdienst dan ook af te breken of met de vinger te wijzen, maar het ene strookt niet met het andere. Wellicht heeft de islam, net als het katholieke geloof, te kampen met het probleem dat nogal wat mensen een geloofsovertuiging gebruiken en/of misbruiken, maar niet bezitten.

Er is dus nog heel veel werk aan de winkel.