Tja, waarschijnlijk ben ik de zoveelste Belg die nog eens komt vertellen dat ie geen racist is.
Flauwe kul, zal je denken.

Zo beginnen de meeste klachten over 'andere' mensen, in dit geval niet-belgen dus.

Meestal gevolgd door het woordje 'maar', waarmee je elk gedachtegoed blijkbaar kan mooipraten.

Hiermee wil ik enkel zeggen, dat het voor ieder van ons, wereldburgers, noodzakelijk is om er eens wat meer bij stil te staan positiever met onze medemensen om te gaan.

Als we gaan denken dat onze allochtone collega's toch wel meevallen, enkel omdat we hen beter hebben leren kennen, dan zijn we mis.

Want daarmee zouden we maar weer eens het cliché creëren dat alleen wat (of wie in dit geval) we kennen, oké zou zijn.

Elk individu draagt mee wat hij van kleins af meekrijgt. De ene had veel liefde als kind, de ander had tegenslag of was misschien wel ouderloos.

Op je achtergrond plakt helemaal geen ras of nationaliteit, wel een identiteit.

Als we allemaal wat meer over onszelf zouden nadenken in plaats van steeds maar te klagen, of het negatieve te zien van anderen...

Ik denk dat onder andere het woord, of beter nog, de daad 'racisme' niet zou bestaan, dan.

Mensen hebben blijkbaar altijd schrik om te verliezen wat ze hebben.

Terwijl ze uit het oog verliezen dat wat je kunt delen, je helemaal niet kwijtspeelt, maar je verrijkt.

Als je een dag met je vrienden hebt doorgebracht voel je je goed.

Dus, waarom zou je niet proberen meer vrienden te maken?

Beeldt je eens in dat je gaat werken met je vrienden...

Zo maak je van de nood (het werk) een deugd.

Je voelt jezelf gegarandeerd veel beter en ook de mensen rondom je en dan heb ik het niet alleen over collega's, maar over iedereen met wie je omgaat.

Een lach en een vriendelijk woord zijn de beste medicijn! Gelukkig mag ik zeggen dat ik deze houding met nogal wat collega's deel.

Dus, laat alstublieft het negatief beeld dat soms wordt opgehangen van de Loods Hoboken varen en wees welgekomen, collega’s.